Category: فرهنگ سرا

نوع روایت‌گری در این رمان را من روایت­‌گری مختلط می‌نامم، زیرا رخدادها از چندین زاویه‌ی دید نگریسته می‌شود، اما تمام این روایت‌گری‌ها از نوع روایت هم‌داستان‌اند، یعنی راوی به مثابه‌ی کنش‌گری، در درون جهان داستانی نقش دارد.

رمان از آغاز تا پایان به‌وسیله‌ی راوی سوم‌شخص ناهم‌داستان و دانای کل در چارچوب خاطره و بازی‌های دقیق روایت‌مندی پس‌نگرانه (Analepsis) ارایه شده است و نمود زمان در گفتمان، روال خطی زمان در داستان را برهم زده است. این شگرد روایی چنان چسبناک عمل می‌کند که خواننده را در سلول‌های متن دچار انجذاب و تطبیق می‌کند و نمی‌گذارد از متن فاصله بگیرد و از فضای روایت بیرون شود. یکی از برجسته‌ترین نکات در این رمان که بدون هیچ شکی جوهر اصلی هنری رمان را فرا چشم می‌کشد، زبان شیوا، استوار و محکم آن است.

در پادشاهی فریدون یک گروه انسانی در جهان وجود دارد. فریدون پادشاه این گروه است. بعد از این‌که فریدون جهان را بین پسران‌اش تقسیم می‌کند؛ این‌جاست که اختلاف بین پسران فریدون رخ می‌دهد، اقوام بشر بنابه این اختلاف پدید می‌آیند. در نتیجه، پادشاهی جهان بین این سه پسر (اقوام) تقسیم می‌شود، نزاع و درگیری‌ها ادامه پیدا می‌کند. در این نزاع‌ها خانواده‌ی پادشاهی‌‌ای‌که از فرزندان ایرج است، برحق و پیروی خیر و نیکی است؛ خانواده‌های پادشاهی‌ای‌که از فرزندان سلم و تور استند دشمنان خیر و پیروی شر دانسته شده‌اند.

چهارمین نوع آن «حضور برای دیگری» است. همان باورها، تفکرات و ارزش­های مطلقاً ذهنی «حضور در دیگری» است که وارد رفتار و سلوک سوژه شده است. این نوع حضور که محصول نوع سوم است، صبغه کنشی و رفتاری می‌­یابد و دروغ در رفتار انسان مجسم می‌­شود. دروغ در این مرحله نیروی عظیمی برای نفوذ و سرایت به دیگران دارد. دروغ نامستور می­‌شود و حجاب ذهن را می‌­درد و به گونه­‌ی عینی در رفتار انسان تمثیل می­‌شود. جامعه­‌ی دروغین از اینجا شکل می­‌گیرد.

فردوسی با نظم این داستان‌­ها به این داستان­‌ها ماندگاری بخشید و برای معرفت داستانی گذشته‌گان ارج گذاشت و با امانت‌­داری و صداقت، معرفت داستانی آن‌ها را از رویدادهای زنده‌گی و جهان نظم کرد.

شعر مدرن با سمبولیست‌های فرانسوی رونق گرفت، بعد تبدیل به شیوه‌های مختلف شد، از ضد شعر گرفته تا شعارهای میان تهی تا شعرهای اجتماعی نخنما با سمبول گرایی افراطی گل درشت. گل درشت به این معنا که می‌شد هر سمبول را به راحتی پیدا کرد که چقدر تصنعی است و بعد به ایماژیست‌ها و فرم گرایان رسید، اما با هر حرکت از مردم دور شد. از این بین گروه‌هایی از شاعران که تکیۀ شان را بر تغزل پر از حس نهاده بودند و واقع گرایان امریکایی که بر رد پای سنت ادبی و مهم‌تر بومی کردن شعر، توجه داشتند، شعر را دوباره به خیابان‌ها آوردند. شعر شفیقه از این لحاظ به والت ویتمن در دفتر «علف‌ها» نزدیک است.

اما این که زبان در بسیاری از موارد سرچشمه‌ کنش است، می‌تواند از این منظر خطرناک و نیز خوشایند باشد. اگر کنش از گستره‌ی رمزگان‌های تولیدشده‌ زبان سرچشمه بگیرد، معقول و قابل پذیرش خواهد بود، اما زمانی که کنش، ناشی از طغیان زبان در برابر رمزگان‌های خودش باشد، منجر به خشونت جسمانی خواهد شد.

اما گفتمان معرفتی شاه‌نامه بازسازی و پاسداری روایت و معرفت مردمان ایرانی و کیانیان است. گفتمان معرفتی شاه‌نامه و دربار محمود از نظر خاستگاه و چگونگی وسعت دید بشری نیز تفاوت دارد. گفتمان معرفتی دربار محمود فقط گفتمان مذهبی اشعری را به رسمیت می‌شناسد؛ گفتمان معرفتی شاه‌نامه با این تاکید پاسدار روایت‌های مردمان ایرانی است‌که روایت‌های دیگر نیز اهمیت دارد، باید وجود داشته باشد.

آبای تعلیمات ابتدایی خود را در مدرسه‌ی شهر سیمی پلاتینسکی که فعلآ به اسم سیمی مسما است آموخته است، در آن‌جا زبان‌های عربی، فارسی و دیگر زبان‌های  شرقی تدریس می شود، آبای هم‌زمان در مکتبی که زبان روسی تدریس  می‌شد نیز درس خواند.  اودر ختم سال پنجم تدریس شروع به نوشتن شعر می نماید. اولین اشعار منتخب خود را منحیث شاعر کامل به سن چهل سالگی به نشر می رساند.

 تراب، درین چند سال فراوان مشهور شده است، دربارۀ او قصه‌های بسیاری است که مردی عادی بوده و بعد از نشر شعرهایش، اشراف و اعیان و تاجران شرق افغانستان او را دعوت دادند و به او هدایا و تحایف چندان بخشیدند که دیگر به غریبی بر نگردد. همه این‌ها قصه است. همان قدر که شعرهای او قصه است اما واقعیت، محبوبیت بسیار اوست. در شعر خاطره، به خوشحال خان و شعر معروف او درباره ننگ افغانی ارجاع می‌دهد.

حقیقتی مرا برانگیخته بود تا مشتاقانه در مورد خاستگاه، هویت، تابعیت دوگانه و تمایلات جنسی خود بنویسم. احساس کردم بهتر است به قلب حقیقت خود بزنم؛ همچنین آنچه را لمس کردم که به نظر، حقیقت کل می‌رسد. پس از آن سه داستان شخصی تخیلی نوشتم که کودکی، نوجوانی و بزرگسالی مرا گرد هم می‌آوردند.

هم‌چنین  در روزنامۀ گاردین، روزنامه روشنفکری بریتانیا، «کولم توبین» نویسندۀ ایرلندی رمان مشهور«بروکلین» در پی اعلام «لوییز گلوک» به عنوان برنده نوبل ادبیات در یادداشتی نوشته است «در سال ۲۰۰۸ در استنفورد بود که «اوان بولند» شاعر ایرلندی به من گفت آثار «لوییز گلوک» را بسیار تحسین می‌کند. «بولند» تعدادی از مجموعه‌ شعرهای «گلوک» را از قفسۀ کتابش خارج کرد و به من داد.