خانودۀ رسانه در غور سال جاری میلادی را با کشته شدن یک از اعضای خود آغاز کرد . در نخستین روز سال ۲۰۲۱ میلادی بسم الله عادل ایماق روزنامه‌نگار غوری با شلیک گلوله افراد ناشناس به قتل رسید.
فعالان رسانه‌یی و خبرنگاران در غور می‌گویند، تهدیدهای بلند امنیتی، تهدیدات از سوی زورمندان ، تحقیر خبرنگاران، نبود امنیت شغلی، عدم دسترسی به اطلاعات از سوی مقامات حکومتی و عدم حمایت مقامات محلی از آزادی بیان سبب شده اند تا خبرنگاران کار اطلاع رسانی را ترک و یا راهی ولایت‌های دیگر شوند که یک موضوع نگران‌کننده در امر اطلاع رسانی در آن ولایت دور افتاده است. معروف سعیدی، مسوول یکی از رسانه‌های محلی در غور در بارۀ چالش‌های خبرنگاران در غور می گوید:« اکثر خبرنگاران کار رسانه‌یی را رها کرده اند. محدودیت‌های بزرگ در سر راه خبرنگاران در غور ایجاد شده است که روزنامه نگاران نمی‌توانند اطلاعات و موضوعاتی که وجود دارند به شکل درست روی آن کار و تحقیق کرده، گزارشات خود را به موقع بفرستد. این نگرانی‌ها همه روزه بیشتر می‌شود. خبرنگارانی که در غور بودند مجبور شدن غور را ترک گفته به ولایت های دیگر بروند یا شغل روزنامه‌نگاری را برای همیشه ترک کنند.»
به گفتۀ او روزنامه‌نگاران در غور، زمانی که آنان از فساد و نارسایی‌ها در ادارات دولتی، غاصبین زمین و زورمندان مطالب تهیه می‌کنند مورد تهدید از سوی این افراد و در صورتی که بر خلاف منافع مخالفین مسلح گزارش تهیه می‌کنند مورد تهدید این گروه قرار می‌گیرند. به گفته آقای سعیدی: « تهدید بر جان خبرنگاران جنبه‌های مختلف دارد زمان که که گزارش تحقیقی در باره طالبان تهیه می‌شود از سوی این گروه اگر در بارۀ غاصبان زمین و کسان که زور مند هستند و افراد مسلح دارند در بارۀ آن‌ها گزارش تهیه می‌کنیم از سوی این گروه تهدید می‌شویم.» به باور عده‌یی از خبرنگاران، آنان از سوی گروه طالبان تهدید شده اند که اگر به نفع آنان کار نکنند به قتل می‌رسند.
شاه محمود شهاب روزنامه‌نگار محلی در غور می‌گوید:«طالبان روزنامه نگاران را تهدید کرده اند که اگر مطابق میل آنان کار نکنند آنان را از بین می‌برند.» روزنامه‌نگاران در غور می‌گویند، آنان همواره این تهدیدات را با مقامات محلی و مرکزی شریک ساخته اند، اما تا هنوز هیچ گونه اقدام در این زمینه انجام نشده است. عدم دسترسی به اطلاعات، از جملۀ چالش‌های دیگر است که سد راه فعالیت روزنامه‌نگاران در این ولایت شده است. به گفتۀ روزنامه‌نگاران مقام‌های محلی حتا به زنگ رسانه‌های محلی جواب نمی‌دهند و گاه به تحقیر روزنامه‌نگاران و فریب دادن آن‌ها نیز می‌پردازند.
آقای شهاب می‌گوید:« همکاری مقامات محلی محدود است. هیچ گونه همکاری در دسترسی به اطلاعات صورت نمی‌گیرد، زمانی که ما به رییس یک اداره یا سخنگوی شان تماس می گیریم متاسفانه، آماده گی نشان نمی دهد چه برسد که تیلفون¬های خبرنگاران پاسخ داده شود.» آنچه که از سوی روزنامه‌نگاران غور بسیار نگران کننده‌خوانده می‌شود کم‌رنگ شدن حضور زنان در رسانه‌های محلی این ولایت است. به گفتۀ روزنامه‌نگاران حضور زنان در رسانه‌های این ولایت به شدت کاهش یافته است. به گفتۀ فعالان رسانه‌یی در غور تنها دو یا سه روزنامه‌نگار زن در این ولایت باقی مانده اند که مصروف کار در رسانه‌های محلی و ملی در این ولایت اند، موضوعی که ریاست اطلاعات و فرهنگ غور نیز تایید می‌کند.
به گفتۀ روزنامه‌نگاران زن در ولایت غور، بانوان خبرنگار در این ولابت علاوه بر نبود امنیت و دسترسی به اطلاعات، با چالش‌های دیگری نیز رو به رو اند. جمیله کریمی، یکی از بانوان خبرنگار در این ولایت می گوید:«سنتی بودن جامعه، مردسالاری، عدم دادن امتیاز از سوی رسانه‌های محلی و نبود امنیت شغلی سبب شده است تا زنان کم کم از کار رسانه‌یی دل‌سرد شده و خانه نشین شوند.» صدیقه ناظری، روزنامه‌نگار در پیوند به کم‌رنگ شدن حضور زنان در رسانه‌های محلی در غور می‌گوید:« وضعیت امنیتی به جای بهبودی روبه بدتر شدن است چند دوره‌یی دختر خانم‌ها خیلی علاقه‌مند کار در بخش خبرنگاری بودند اما بعد از مدت بنا بر شرایط بد امنیتی دیگر خانم‌ها علاقه‌مند نیستند در رسانه‌ها کار کنند.»
ریاست اطلاعات و فرهنگ غور با پذیرفتن افزایش تهدیدات در سال جاری بر علیه خبرنگاران در این ولایت می‌گوید، این ریاست، اقداماتی را در همکاری با نهادهای نظامی روی دست گرفته است تا امنیت خبرنگاران تامین شود. فخرالدین آریاپور ریس اطلاعات و فرهنگ غور می گوید:« تمام نهادهای رسانه‌یی در غور دفاتر و کارمندان شان دیتابیس شده و در اختیار نهادهای دولتی در این ولایت قرار گرفته و از سوی نهادهای امنیتی تحت پوشش امنیتی قرار دارند و برای خبرنگاران هم توصیه شده است تا خارج از ساحۀ امنیتی ولایت و بدون هماهنگی با نهادهای امنیتی سفر نکنند و تدابیر پیش‌گیرانه از سوی نهادهای مسوول روی دست گرفته شده است.»
