شبانه کریمی یکی از بازیکنان تیم منتخب فوتبال بانوان هرات بود، دختری که از دوران کودکی آرزوی فوتبالیست شدن را در سر می‌پروراند و همواره به فوتبال عشق می‌ورزید. بانو شبانه در سال ۱۳۹۲ با تمام محدودیت‌های که جامعۀ سنتی هرات سرراهش قرار داده بود، وارد یکی از تیم‌های باشگاهی فوتبال بانوان شد. او اولین بار به حیث بازیکن در تیم هرات‌باستان توپ‌زنی کرد.
در تابستان همان سال لیگ برتر فوتبال بانوان افغانستان در مرکز کشور برگزار شده و از ولایات خواسته شد تا تیم های منتخب خود را برای مسابقات کشوری روانۀ مرکز کنند. پس از آن که در هرات مسابقات انتخابی بهترین بازیکنان بانو از بین باشگاه‌های فوتبال برگزار شد و از میان شان ۱۹ بازیکن وارد تیم منتخب هرات شدند، شبانه کریمی یکی از این بازیکنان منتخب بود، بانوی که از کودکی رویای فوتبالیست‌شدن را درسر داشت.
قرارشد تا این بازیکنان برای مسابقات راهی کابل شوند که از بخت‌بد شبانه، وی با ممانعت ها و افکارسنتی اقوام و آشنایان مواجه شد. شبانه در این مورد چنین می گوید: « اصلا فکر هم نمی‌کردم برخورد فامیل و اطرافیان چنین بد باشد و فوتبالیست بودن یک دختر را ننگ فکر کنند .» اما به گفتۀ وی با اصرار مربیان و کادر ورزشی این تیم، خانوادۀ شبانه راضی شدند تا وی به مسابقات شرکت کرده و راهی کابل شود او می‌گوید: «واقعا بهترین خبری بود که می‌توانستم بشنوم بال نداشتم تا پرواز کنم احساسی‌که در آن زمان داشتم اصلا قابل بیان نیست.»
نجیب الله نوروزی مربی تیم منتخب فوتبال بانوان هرات در مورد شبانه کریمی بازیکن این تیم چنین ابراز نظر می‌کند:«شبانه از جمله بازیکنان داخل تیم بود که آیندۀ درخشان را برایش مشاهده می‌کردم .» تلاش‌های بی وقفۀ شبانه باعث شد، تا تبدیل به یکی از بهترین بازیکنان تیم منتخب هرات شود. فاطمه حیدری یکتن از هم تیمی‌های شبانه در رابطه به تلاش‌های بی وقفۀ او می‌گوید:« انگیزه‌یی که شبانه برای بازی کردن و فوتبالیست شدن داشت مارا به وجد می‌آورد حتا روزهای که ما تمرین نداشتیم می‌آمد تمرین می‌کرد و این واقعا برای ما تعجب آور بود.»
اما با گذر زمان روز روشن این بانوی فوتبالیست به یک‌باره تاریک شد و سرنوشت ساز دیگری برای او نواخت. بلاخره افکار سنتی اطرافیان بالای والدین شبانه تاثیر گذاشت، آن‌ها مانع رفتن وی به بازی دل‌خواهش فوتبال شدند و آرزوهای این بانوی فوتبالیست قربانی تفکرات منفی شد . شبانه کریمی می‌گوید :«تمام رویا ها و آرزو هایم به یک‌باره نابود شد، تمام تلاش‌ها و زحمات من به یک‌باره ازبین رفت نه خواب داشتم نه خوراک، دگر تحصیل و پیشرفت برای من هیچ معنایی نداشت، افسرده شده و در خانه گوشه‌گیر و منزوی شده بودم، من همیشه آرزو داشتم تا لباس تیم ملی را بپوشم ولی این آرزو، فقط آرزو باقی ماند.»
شبانه در مورد حرف‌های که اطرافیان وی به او و خانواده‌اش می‌گفتند چنین می‌گوید:«در کنار تمام حرف‌های که اطرافیان در حضور و غیاب من می‌گفتند بدترین حرفی که شنیدم از همسایۀ ملای ما بود که به پدرم گفته بود اگر دختر‌من فوتبال می‌کرد سر اورا از تنش جدا می‌کردم.» و در آخر با آن که قطرات اشک بر رخساراش جاری شده‌بود با چشمان اشک آلود خود گفت:«امیدوارم دیگر شاهد چنین تراژیدی غم انگیز برای سایر دختران کشورم نباشم و آنان بدون محدودیت و نگاه جنسیتی به آن چیزی که علاقه و آرزویش را دارند برسند.»
بانو شبانه کریمی تنها دختری در افغانستان نیست که قربانی افکارسنتی و دید بستۀ جامعه می‌شود. بانوان زیادی در گوشه‌گوشۀ این سرزمین زندگی می‌کنند که از کم‌ترین حقوق برخوردار بوده و در اکثر موارد بانوان از حق تحصیل بازمانده و فعالیت ورزشی برای شان مانند یک رویا می‌ماند. در رابطه با ورزش بانوان در افغانستان نگاه جنسیتی وجود داشته و اکثر خانواده‌ها ورزش را برای دختران یک کار ناپسند و خلاف عقاید و باورهای خود دانسته و اجازۀ انجام فعالیت‌های ورزشی را برای دختر خانوادۀ خود نداده و ورزش را مخصوص پسران می‌دانند. با وجود تمام این موارد، تعدادی از بانوان در تلاش اند تا این تفکرات نادرست را از جامعه ریشه‌کن کنند. و برای نسل های جدید یک وضعیت و شرایط مطلوب را ایجاد کرده و افغانستان را تبدیل به یک کشور مترقی کنند.